Vrijwilligerswerk in Kenia Slot verhaal

Mijn bezoek aan het ziekenhuis heeft behoorlijk wat indruk gemaakt. Het is best een zware week geweest, want mijn hart breekt hier minstens 5x per dag. Zaterdag hebben we een fietstocht gemaakt tussen de zebra’s en in een kloof gewandeld, heerlijk om weer even in de warmte in een korte broek te lopen. Zondag zijn we met een aantal vrijwilligers naar de kerk geweest net buiten het conferentiecentrum. Wij vielen natuurlijk wel op tussen de mensen, dus kwam de vraag of wij onszelf wilde voorstellen. De preek was in het Swahili en het Engels (wat ik ervan kon verstaan dan, wan Engels met een accentje is moeilijk te volgen als het zo snel gaat haha). Daarna begon het gejuich, de zang en dans. Wat een feest om dit op deze plek mee te mogen maken!

Tijdens een gesprek met de hooflerares van Janet Junior Academy en de Keniaanse projectmanager hebben we een lijst opgesteld wat nodig is. Bescheiden als ze zijn vragen ze om een paar kleine dingetjes die echt het geld niet kosten, terwijl ik 1200 euro te besteden heb (maar dat weten zij niet). Ik hou het bij ‘I have some money’ haha.
De school heeft niet genoeg borden, bekers en lepels om alle kids eten te geven. Dus hop hop in het schoolbusje oh nee… we zitten weer eens vast in de modder. Witte rook, zwarte rook en vele angstmomenten later kwamen we los. De km. teller, benzinemeter, stoelen, vering, handvaten alles is stuk aan het schoolbusje, maar we hebben er een half uur om kunnen lachen. Wat is dat toch fijn met deze mensen om de lol te halen uit de kleinste grapjes. Bij het winkeltje de dames het woord laten doen , omdat ik een ‘witte’ prijs krijg en dat zou zonde van het geld zijn. We hebben 100 borden, lepels en bekers gekocht, snijplanken (ze snijden op een vieze tafel), 3 messen, 2 afwastonnen, bezem (hoe simpel, maar ze hebben het niet), schoonmaakborstels en emmers.
In de middag liedjes gezongen met muziekinstrumentjes (ook van de donaties gekocht). Wat fijn om zo’n happy uurtje te mogen brengen bij de kids, ze gingen uit hun dak! De dag daarna de rest van het geld goed kunnen besteden (al koste het wel wat moeizame uurtjes). Zes toiletten, verf, tegels, cement (zelf verzinnen hoeveel zakken je nodig hebt, want de dame in de winkel weet niks haha), tonnen om regenwater mee op te vangen zodat ze kunnen doorspoelen, een bob de bouwer besteld om de toiletten te bouwen en verf voor de klaslokalen (lichte kleuren, omdat er geen elektra is).

Tijdens de lunch komt teacher James naar me toe, hij vind het maar wat interessant dat ik uit Holland kom en geeft mij steeds complimenten dat ik zo leuk met de kids om ga. Dus ik dacht ik maak even misbruik van de situatie ;-) en ga met hem de discussie aan over het wel of niet slaan van kinderen. De kids vinden mij leuk omdat ik ze aanmoedig i.p.v. negatief benader, zou je ook eens moeten proberen zei ik. In de dagen daarna herinnerde ik hem hier steeds aan en ik had zowaar het vermoeden dat het effect heeft gehad!
In de middag was het weer tijd voor een leuke activiteit met de kids. Dit keer gingen we hun handjes verven en op een vel afdrukken. Bij het handen wassen merkte ik dat Hannah haar 2 handen niet in het water wilde doen. ‘Both hands’ riep ik nog geïrriteerd. Totdat ik haar handje greep en zag dat het topje van haar vinger vol zat met geel spul, bruin spul en vergroeid vlees. Het bleek dat ze met een keukenmes haar topje heeft afgesneden en het was niet gehecht… een 4 jarig meisje. Ik heb vanaf toen besloten elke dag haar vinger schoon te maken en opnieuw te verbinden. De details hierover zal ik jullie besparen.

Tijdens de evaluatie met de groep besloten een hygiëne workshop te geven op Janet Junior school. Borden niet stapelen want dan komt er zand in het eten, tafels schoonmaken, schone vaat niet in een zak en eerst uit laten lekken, kids niet met hun handen laten eten, verandering van groente door een menu te maken… .. soms denk je: waarom komen ze daar zelf niet op?
In het weekend 2 nachtjes op safari geweest naar de Massai Mara. Even een moeilijk moment of ik daar wel geld voor wilde uitgeven, maar ik kreeg coaching van mensen die er wat langer zaten en ook in deze situatie hadden gezeten. Wat een ervaring, zover je kon kijken zag je gnoe’s die uit Tanzania kwamen, leeuwen in het gras met een prooi, olifanten die langs de auto lopen, lunchen onder een boompje en niet kunnen stoppen met foto’s maken. Maar tig keer vast zitten in de modder, moeten duwen waar de dag daarvoor nog nijlpaarden liepen en 04.30 uur je bed uit moeten is iets minder haha. Tijdens een bezoek aan een Massai Mara stam kregen we veel informatie over hun levenswijze, zo doden ze nog steeds een leeuw met een speer op hun vijftiende om te bewijzen dat ze een man zijn en dragen ze rode doeken om wilde dieren af te schrikken. Toch ook wel een erg benauwd gevoel gehad, omdat we merkten dat die Massia-gasten drie westerse meisjes maar al te graag daar wilde houden.
Mijn laatste werkdag veel knuffels uitgedeeld, uitleg gegeven bij de nieuwe spullen en Bob de Bouwer nog wat tips gegeven over het bouwen van toiletten en zetten van tegels (was echt nodig).

Iets over Kenia….
- Er is geen afval ophaaldienst, dus alles wordt gedumpt op straat.
- Kindjes van een jaar of 10 die alleen met een kudde geiten lopen.
- Niet één omgevallen vrachtwagen op de weg, maar meerdere (o o wat voelt dat veilig)
- Takken op de weg als wegafzetting.
- Als protest tegen het harde rijden op de hoofdweg gooien ze een lading zand en keien op de weg. Hobbel de hobbel er over heen.
- De school kost €10,- per maand voor één kind.
- De kids hebben gewoon westerse namen, zoals Precious, Grace, Purity, Anthony.

Wat was het bijzonder om dit mee te mogen maken, ik geniet nu na 3 weken nog steeds dat de wc gewoon door kan spoelen! Alle vrijwilligers hebben goed in de gaten dat de situatie daar zo is, we dragen ons steentje bij, maar we kunnen het niet veranderen. Met het mee gebrachte geld uit Nederland heb ik een wezenlijk verschil kunnen maken voor die school die blijvend is.
En dan zijn er nog die kids die een speciaal plekje in mijn hart hebben gekregen. Op mijn laatste dag gaf Brain eindelijk een lach na 2 weken (zie verhaal deel 1), zei hij zelfs een woordje ‘teacher’ en bleek hij niet seropositief te zijn. Ik heb hem opgepakt en niet meer los gelaten… Nou ja, natuurlijk is Grace er ook nog. Een meisje van 3 jaar die al met uitgestrekte handjes staat als je aankomt, alleen maar op je schoot wil zitten en dan slaat ze haar kleine armpjes om je nek heen. Terwijl ze op mijn schoot zit kijk ik naar haar kapotte kleding en bedenk ik dat haar beentjes veel te dun zijn. Ik had liever gezien dat ze gewoon rondhuppelde, maar dat doet ze niet.

Het besef wat wij hier hebben en wat zijn daar moeten missen zal langzaam aan wel wegvagen, maar de verhalen van de kindjes zitten in mijn hart!
Mocht je interesse hebben om dit ook te gaan doen check dan www.activityinternational.nl of www.africanimpact.com.

Kwaheri Kenya!
Gerdien Minnee